Χθες η ώρα άλλαξε, πήγε μία ώρα μπροστά ο δείκτης του ρολογιού. Είναι μέρες τώρα που ακούω τον κόσμο να αγχώνεται και να λέει πως την Κυριακή θα χάσουμε μια ώρα ύπνου και να πνίγεται σε μία κουταλιά νερό, εν αντιθέσει με την χειμερινή που κερδίζουμε μια. Απλά αυτή που κερδίζεται, φέρνει Χειμώνα, κρύο και νύχτα. Αυτή που χάνεται, προαναγγέλλει Καλοκαίρι, ζέστη και μέρα. Όλα είναι σχετικά με τη διαχείριση του χρόνου όσο παραμένεις ξύπνιος…
Υπήρξε μια φάση στη ζωή μου, από τα 19 και μετά συγκεκριμένα, που για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους, ο δικός μου κύκλος είχε καταντήσει να είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Γενικά, λένε ότι το να κάνεις παρέα με μεγαλύτερους σου προσφέρει αρκετά. Ναι, δεν θα διαφωνήσω, απλά, έχοντας σαφώς ως βάση, πως αυτοί οι μεγαλύτεροι είναι εμπλουτισμένοι με γνώσεις και πείρα όπου μερίμνησαν να εξασφαλίσουν τα παραπάνω χρόνια τα οποία έζησαν πριν από εσένα.
Πρέπει να ζεις την κάθε ηλικία ακριβώς, μα ακριβώς όπως πρέπει. Δηλαδή στο σχολείο να υπάγεσαι στους μαθητές με όλα όσα αυτούς αφορούν, στο πανεπιστήμιου με τους φοιτητές, στο στρατόπεδο με τους υπόλοιπους φαντάρους και στον χώρο της εργασίας με τους συναδέλφους σου. Καλά φαντάρος δεν πήγα, απλά το ανέφερα λόγω σειράς και γενικής αλληλουχίας. Ένιγουεϊ. Μια χαρά όλα, αλλά λίγο το έχασα κατά την φοιτητική μου περίοδο. Η Βίκυ ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που συναναστράφηκα από ολόκληρη φιλοσοφική και που τελικά άξιζε όσο ολόκληρο το καποδιστριακό πανεπιστήμιο Αθηνών. Αυτά λοιπόν τα φοιτητικά χρόνια τα χρωστούσα εγώ στο εαυτό μου και ήθελα να του τα δώσω.
Δεν ήθελα να υπάρχουν κενά μέσα μου, έπρεπε και μάλιστα με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς να γεμίσουν όλα. Θυμάμαι το Καλοκαίρι του ’14… ήταν λες και έπρεπε να τρέξω στους Ολυμπιακούς αγώνες, ενώ εγώ κυριολεκτικά και μεταφορικά καθόμουν πάνω σε ένα καναπέ σχεδόν 10 χρόνια. Δεν είχα καν αθλητικά ρούχα, φορούσα πιτζάμες και παντόφλες. Τα πόδια μου είχαν ατονήσει από την ακινησία και εγώ έπρεπε να τερματίσω. Η μαμά και ο μπαμπάς βλέποντάς με από τις κερκίδες πίστευαν πως θα βγω πρώτη μάλιστα. Ο ένας μου αδερφός υποστήριζε πως θα σπάσω παγκόσμιο ρεκόρ και ο άλλος, πως το έχω σπάσει ήδη. Στόχος δικός μου ήταν να σπάω κάθε μέρα ατομικό ρεκόρ, μα κάθε μέρα.
Με το εναρκτήριο λάκτισμα άρχισα να τρέχω. Η διαδρομή μου φαίνονταν ατελείωτη. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα με είχαν προσπεράσει κατά πολύ όλοι οι υπόλοιποι αθλητές-συνομήλικοί μου, που τόσο γερά είχαν προπονηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έφθανε που ήμουν τελευταία άλλα είχα και πάνω μου όλες τις κάμερες των αθλητικών εφημερίδων και περιοδικών, γιατί εγώ εκείνη την στιγμή αποτελούσα μία είδηση. Τραγική μεν, είδηση δε. Μα καλά τι προσπαθεί να κάνει μια παχουλή, άπειρη, αγύμναστη κοπέλα στους Ολυμπιακούς; Πολλοί γέλασαν και πολύ γρήγορα το στάδιο από άδειο έγινε κατάμεστο να παρακολουθεί με αγωνία όχι αθλητική, κουτσομπολίστικη βασικά τον αγώνα. Κάποιοι χρυσοί Ολυμπιονίκες μάλιστα, σεβόμενοι φυσικά το χώρο του γηπέδου και ξέροντας τους κανόνες που πρέπει να πληροί ο θεατής, μέσα στα πάντα τα οποία ήξεραν, δεν δίστασαν να μου πετάξουν και τα άδεια τενεκεδάκια από το αναψυκτικό τους και να φωνάζουν ουυυυ τη στιγμή που εγώ καταϊδρωμένη προσπαθούσα. Θυμάμαι μάλιστα σε κάποια φάση δε μπορούσα να πάρω σωστές αναπνοές και αμέσως γύρισα και κοίταξα τη μαμά. Την είδα και προσπαθούσε να τραβήξει φωτογραφίες με την κόρη της. Είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και με καμάρωνε. Μα καλά; Τί ακριβώς καμάρωνε; Δεν άκουγε τις τόσες αποδοκιμασίες, εις βάρος μου; ΜΑΜΑ.
Θύμωσα, εκνευρίστηκα και τσαντίστηκα. Είπα μέσα μου, θα τελειώσεις την κούρσα γιατί πρέπει, όπως και έγινε απλά βγήκα τελευταία μεταξύ των συνομηλίκων μου όπως ήταν φυσικό. Την επόμενη μέρα έπρεπε να αρχίσουν οι προπονήσεις. Το αθλητικό συμβούλιο έκρινε πως σύμφωνα με τα κενά που έχω πρέπει να αρχίσω να γυμνάζομαι δίπλα σε δεκαοκτάχρονους και σιγά σιγά με την κάλυψη των κενών να ανεβαίνω level και να συμβαδίσω με την ηλικία μου.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που συναναστρεφόμουν μικρότερους από εμένα και μάλιστα σχεδόν μια δεκαετία. Γνώρισα την Σοφία, την Ευγενία, την Έλενα και όλους τους, τους φίλους εκτός προπόνησης. Είχαν τόση ζωντάνια και θέληση. Χαμογελούσαν όλη την ώρα, με αγκάλιασαν και με έβαλαν στο πνεύμα της εποχής τους. Είχαν τελειώσει μόλις τις πανελλαδικές εξετάσεις, αλλά δεν είχαν άγχος. Δε μπορώ να καταλάβω εγώ με πόσο άγχος και στρες είχα γεμίσει το κεφάλι μου μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα. Θυμάμαι ήταν το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου ever. Αν δεν περνούσα στο ιστορικό νομίζω θα πέθαινα, δηλαδή είχα πάθει παράκρουση. Με παρέσυρε η ανεμελιά και η φρεσκάδα τους. Μου έκαναν καθημερινά μαθήματα, χωρίς να ζητούν καμιά αμοιβή για αυτό. Έμαθα να μιλάω στη γλώσσα τους, να ακολουθώ την μόδα και να πηγαίνω σε beach bar και σε club αφού τελειώναμε τις καθημερινές μας προπονήσεις. Τα κενά γέμιζαν υπερβολικά γρήγορα από τις μικρούλες μου και από ένα σημείο και πέρα συνήλθα, νομίζω κατάφερα κάτι να τους προσφέρω και εγώ. Κατάφερα κάτι να τους περάσω, απλά και μόνο παρακολουθώντας με. Ήταν πολύ εύκολο, δεν χρειαζόταν να τους μιλάω για να με καταλάβουν. Εν αντιθέσει, οι ίδιες έπρεπε να τα λένε ξανά και ξανά ώσπου εγώ να πάρω μπρος. Σίγουρα θα κουράζονταν κάποιες φορές, σίγουρα δεν το έδειξαν ποτέ. Εγώ δηλαδή δεν κατάλαβα ποτέ κάτι τέτοιο, παρά την καχυποψία και τον τυχοδιωκτισμό που με διακατείχαν και δυστυχώς, συνεχίζουν να με ταλαιπωρούν, έχοντας πάρει την παλιά θέση της ανεμελιάς μου και της εμπιστοσύνης που έδειχνα στον πρώτο τυχόντα.
Έτρεξα μαζί τους στον επόμενο αγώνα έχοντας καλά και φυσιολογικά αποτελέσματα. Μετά σύμφωνα με τους νόμους της Ζωής, της προέδρου εκεί των αγώνων έπρεπε να τρέξω με 19χρονους, μετά με 20χρονους ώσπου έφθασα να τρέχω με ανθρώπους της ηλικίας μου. Έπρεπε να ρουφάω ότι είχα αφήσει πίσω. Αισθανόμουν σαν μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα με πολλά watt που μαζεύει όχι σκουπίδια, αλλά τα χαμένα της εξαρτήματα ώστε να λειτουργήσει καλύτερα. Έπρεπε όμως να ζω και την πραγματική μου ηλικία με όλες της, τις υποχρεώσεις.
Μέσα στον χώρο των γηπέδων και της σκληρής προπόνησης για τους Oλυμπιακούς, γνώρισα και την Ολυμπία. Καλά, αυτήν άσ’ την έχει σπάσει κάθε παγκόσμιο ρεκόρ τρεξίματος και εκεί άμυνα η Ολυμπία. Με περνάει 2- 3 χρόνια, αλλά επειδή γίναμε φίλες κατ΄ ευθείαν πολλές φορές ήθελα να τρέχω δίπλα της. Αυτή μείωνε την ταχύτητά της, εγώ την αύξανα κι έτσι κάπου τα καταφέραμε να συνυπάρξουμε στον αγώνα…
Η φίλη μου η Evi Kastr τρέχει από την στιγμή που γεννήθηκε. Έχω την αίσθηση πως δεν μπουσούλησε σαν μωρό, δεν περπάτησε με βοήθεια σαν παιδάκι, αλλά αμέσως έτρεξε. Έπρεπε να τρέξει και το έκανε. Κάθε μέρα καταφέρνει να τερματίζει, χωρίς μάλιστα προπόνηση ή καθοδήγηση από κανένα σε κούρσα μετ΄ εμποδίων. Έχει νικήσει τον χρόνο στην καθημερινότητα και στην εμφάνισή της.
Ο Βίκτωρ Ουγκώ έχει πει:
Η κοπέλα ελπίζει, η γυναίκα χαίρεται, η γριά αναπολεί.
Εγώ, Βίκτωρα, ως κοπέλα χαζοχαιρόμουν, ως γυναίκα ελπίζω και χαίρομαι και ελπίζω να χαίρομαι και ως γριά. Προς το παρόν, μου είναι αδύνατο να σας πω την ηλικία μου, κάποιοι λένε πως είμαι παιδί ακόμα, κάποιοι πως είμαι γυναίκα, ενώ εγώ έχω καταφέρει να νιώθω έφηβη…
No comments