Παλιμπαιδισμός. Μια λέξη, μια συμπεριφορά, ένα βίωμα… Σε όλους μας έχει συμβεί να συναντήσουμε κάποια στιγμή στην ζωή μας ανθρώπους των οποίων η συμπεριφορά δεν συμβαδίζει επουδενί με την πραγματική τους ηλικία. Γυναίκες που «νιαουρίζουν» με τους συντρόφους τους και άντρες που θυμούνται ξαφνικά στα 50 τους να αγοράσουν μηχανές και να τρέχουν στους δρόμους σαν μαθητούδια. Όλοι μας έχουμε συνήθειες που τις κουβαλάμε πάνω μας από την παιδική μας ηλικία, έχουν γίνει κομμάτι του εαυτού μας και δεν έχουμε σκοπό να τις αποχωριστούμε ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν. Μέτρον άριστον όμως.
Πολλές φορές συναντάμε συμπεριφορές που προσβάλλουν την αισθητική μας. Πόσες φορές έχουμε καθίσει να πιούμε ένα καφεδάκι και έχουμε ακούσει από το διπλανό τραπέζι γυναίκες μεγάλης ηλικίας να «χασκογελάνε» και να χαϊδολογούνται σαν κοριτσούδια με τον σύντροφό τους; Πόσες φορές έχουμε δει γυναίκες και άνδρες που το ντυσιμό τους δεν συμβαδίζει με τις ρυτίδες στο πρόσωπό τους; Πόσες φορές έχουμε δει άντρες να κυκλοφορούν με γυναίκες στην ηλικία της κόρης τους και να νομίζουν πως ζούν στη Χώρα του Ποτέ μαζί με την αγαπημένη τους Τίνκερμπελ; Ο ψυχολόγος Kiley, το 1983 εμπνευσμένος από τον γνωστό σε όλους μας Πήτερ Παν, έκανε πρώτη φορά λόγο για το «σύνδρομο του Πήτερ Παν». Ο «γοητευτικός» Πήτερ Πάν ενσαρκώνεται και από τα δύο φύλα, όμως τα στατιστικά δείχνουν ότι οι άνδρες είναι πιο επιρρεπείς καθώς θέλουν να μείνουν για πάντα παιδιά! Δεν θέλουν και δεν μπορούν να μεγαλώσουν.
Δυσκολεύονται να αναλάβουν τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν τυπικά σε έναν ενήλικα, η συμπεριφορά τους δεν συνάδει με την ηλικία τους και ας έχουν περάσει τα 40. Αιθεροβατούν σε μια δική τους πραγματικότητα, χωρίς συναισθηματισμούς, σε ένα σύννεφο αιώνιας νιότης και ανεμελιάς. Αναζητούν την αγάπη σε αγκαλιές και ευκαιρίες της μιας νύχτας, χωρίς έρωτα και πάθος, καλύπτοντας έτσι τον δικό τους συναισθηματικό μικρόκοσμο. Σύμφωνα με ψυχολόγους από το ισπανικό Πανεπιστήμιο της Γρανάδας, η βασική αιτία που ένα άτομο εκδηλώνει το συγκεκριμένο σύνδρομο είναι οι γονείς, των οποίων η υπερπροστατευτικότητα δεν αφήνει το παιδί τους να αναλάβει ευθύνες, να ρισκάρει και να μάθει να ζει. Όλα, λοιπόν, ξεκινούν όταν σταματάς να ζεις την κάθε ηλικία όπως πρέπει. Όταν ξεχνάς να είσαι παιδί, αργότερα έφηβος και τέλος ενήλικας.
Κάθε ηλικία έχει την μοναδικότητά της, πρέπει να την ζεις και να την βιώνεις στο έπακρο ώστε να περάσεις φυσιολογικά στο επόμενο στάδιο, χωρίς ίχνη μιας καταπιεσμένης ζωής. Μιας ζωής που έφυγε τρέχοντας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν «χόρτασαν» την ζωή τους όταν έπρεπε και έρχεται ο χρόνος ξαφνικά, σαν κεραυνός, και προτού τον καταλάβεις περνάς κρίση ηλικίας! Τρέχεις να προλάβεις την ζωή που δεν έζησες. Τότε ξεπροβάλλουν τα απωθημένα και αρχίζεις δειλά δειλά όχι μόνο να συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ικανοποιημένος με το παρόν σου αλλά να ψάχνεις τρόπους να γυρίσεις στο παρελθόν σου.
Ο χρόνος λένε είναι ο μεγαλύτερος κριτής. Μα πόση αλήθεια, πραγματικά, μπορεί να κρύβεται σε αυτήν την φράση; Είναι ο μόνος που σε φέρνει αντιμέτωπο με τις επιλογές σου, με τον εαυτό σου τον ίδιο και αν τότε δεν δείξεις την ψυχραιμία που απαιτείται, ίσως έρθεις αντιμέτωπος με καταστάσεις πρωτόγνωρες που δύσκολα αντιμετωπίζονται… Δεν είναι κακό να μην θες να χάσεις την παιδικότητα σου, άλλωστε όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα μικρό παιδί που έχει ξεχάσει να μεγαλώσει. Όλα στην ζωή, όμως, πρέπει να έχουν ένα μέτρο. Όλα κρέμονται από μια μικρή κλωστούλα… και εκεί που πραγματικά έχεις φτιάξει μια ζωή με πολύ κόπο και θυσίες μπορεί να την δεις να γκρεμίζεται μέσα σε δευτερόλεπτα…Αγάπα τον εαυτό σου, με όλα τα σημάδια του χρόνου, και μην ξεχνάς ότι είσαι μοναδικός!
Γεωργία Φίλιππα, Bsc Ψυχολογίας
No comments