Σαν σήμερα, πριν 29 χρόνια πεθαίνει ο Πατέρας της Ποπ Αρτ.
«Λένε πάντα ότι ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να τα αλλάξεις εσύ, μόνος σου.» Andy Warhol, 6 Αυγούστου 1928 – 22 Φεβρουαρίου 1987.
Σχεδιαστής παπουτσιών, σκηνοθέτης, ζωγράφος, φωτογράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, σεναριογράφος, ο πρωτοπόρος της Ποπ Αρτ γεννήθηκε στο Πιτσμπουργκ της Πενσυλβάνια των Η.Π.Α από γονείς μετανάστες.
Σπούδασε εφαρμοσμένη τέχνη στο πανεπιστήμιο του Κάρνεγκι.
Μετά τις σπουδές του εγκαταλείπει το Πιτσμπουργκ και εγκαθίσταται στο Μεγάλο Μήλο όπου εργάζεται σαν σχεδιαστής παπουτσιών για να κερδίσει τα προς το ζην.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο Andy έκανε μια σειρά εξώφυλλων για δίσκους τζαζ και μέχρι και το ’60, εικονογραφούσε παιδικά παραμύθια της δημοφιλούς σειράς «Best In Children’s Books».
Σταθμό στη ζωή του αποτελεί η γνωριμία του με το γνωστό γκαλερίστα Αλέξανδρο Ιόλα, ο οποίος και τον προωθεί ως εικονογράφο στο περιοδικό Glamour.
Ασχολείται έντονα με τη ζωγραφική, και καταφέρνει να ανάγει σε τέχνη ένα κονσερβοκούτι σούπας της εταιρείας Κάμπελ αλλάζοντας για πάντα τους κανόνες της τέχνης. Θεμελιωτής της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, αναπαράγει, εκτός από καταναλωτικά προϊόντα και προσωπογραφίες διασημοτήτων και πολιτικών προσώπων – μεταξύ αυτών της Marilyn Monroe, της Jackie Kennedy, του Mao και του Εlvis Priestley.
Περί το 1963, αφοσιώνεται στον κινηματογράφο, ξαναγράφοντας τον ορισμό του “underground”. Στα χέρια του περνάει ένα πρώην εργοστάσιο, το οποίο μέχρι και το 1968 θα στεγάσει την καλλιτεχνική του ιδιοφυία. Το «Factory», όπως έγινε γνωστό, συγκεντρώνει ανθρώπους των τεχνών, διασημότητες και φιλότεχνους.
Εκεί, στο «ναό» της τέχνης του, η Βαλερί Σολάνας αποπειράται να τον δολοφονήσει τον Ιούνιο του 1968.
Το 1983, μαζί με το συγγραφέα Τρουμαν Καπότε, επισκέπτεται τον Αλέξανδρο Ιόλα στην Ελλάδα.
Πεθαίνει το Φεβρουάριου του 1987 στη Νέα Υόρκη μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια επέμβασης αφαίρεσης της χολής του.
Επτά χρόνια μετά το θάνατό του, το 1994, εγκαινιάζεται στο Πίτσμπουργκ το Μουσείο Άντι Γουόρχολ.
Το 2014 αναδείχθηκε ο καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες πωλήσεις έργων παγκοσμίως, αφήνοντας πίσω του τον διασημότερο καλλιτέχνη του 20ου αιώνα Πάμπλο Πικάσο.
Χαρακτηρίσθηκε πολυσχιδής, νευρωτικός ακόμη και τρελός. Για μένα αρκεί μία λέξη για να τον περιγράψει: Καλλιτέχνης. Κατά τον ίδιο, «Καλλιτέχνης είναι κάποιος που παράγει πράγματα που οι άνθρωποι δεν χρειάζονται να έχουν».
Εκμεταλλεύθηκε τον αμερικανικό καταναλωτισμό, αξιοποιώντας κάθε μέσο στη διάθεσή του. Αναδημιούργησε και μετέτρεψε σε προϊόντα τέχνης ευτελή υλικά της καθημερινότητας, παίζοντας με τα χρώματα και το μοτίβο της επανάληψης, προκειμένου να μας κάνει κοινωνούς των μύχιων σκέψεων και προβληματισμών του.
Τα έργα του Γουόρχολ είναι η απόδειξη του προαιώνιου παιχνιδιού μεταξύ του «φαίνεσθαι» και του «είναι». Παρατηρώντας το επί χρόνια κρεμασμένο στον τοίχο του δωματίου μου πορτρέτο της Ethel Scull και αγνοώντας τα λόγια του: «φοβάμαι πως όταν κοιτάς ένα πράγμα για αρκετή ώρα, χάνει όλο του το νόημα», άρχισα να σκέφτομαι πως στο έργο του το φαινόμενο και το υφιστάμενο μπλέκονται σ’ ένα χορό χρωμάτων και επανάληψης.
Οι αναπαριστώμενες μορφές, προβάλλονται κι αυτές σαν προϊόντα μαζικής κατανάλωσης με μοναδικό σκοπό την απογύμνωση της καταναλωτικής κοινωνίας του «αποδεκτού» και του «ωραίου» ενώ παράλληλα η γκάμα της επανάληψης και των χρωμάτων επιχειρούν μία διείσδυση στον ανθρώπινο ψυχισμό γεννώντας ένα ερώτημα. Τελικά, ποιός απ’ όλους είμαι/είναι;
No comments