Πρώτα ήταν το… άνοιγμα του υπολογιστή. Μετά, η πίεση του Κωστή να βάλω msn. Έπειτα το Facebook και όλα αυτά που έχουν φέρει τον διαδικτυακό κόσμο (αλλά και τη ζωή) σε αυτήν τη μορφή.
Ήταν ένα αρχαίο έγκλημα. Μία πράξη που έγινε για να μη φαίνομαι αναχρονιστικός. Η απόφαση δεν ήταν δική μου, πάρθηκε μετά από παραίνεση, που συνοδευόταν από σαρκασμό, φίλων μου. Στις διαδικτυακές κοινότητες, είπαν, μην γράφεις ελληνικά. Γράφε greeklish, δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Πρέπει να εναρμονιστείς με τις επιταγές των σύγχρονων καιρών. Πρέπει να μην μοιάζεις σαν να έχεις ξεπηδήσει από μία άλλη εποχή. Η μία ειρωνεία έφερνε την άλλη και όσο το έκανα, να γράφω σε ελληνικά μέσα σε παράθυρα διαλόγου, τόσο οι παροτρύνσεις για αλλαγή γίνονταν πιο έντονες.
Είχε περάσει ένα χρονικό διάστημα, όταν αποφάσισα να γράψω greeklish.
Λένε ότι δεν μετράνε τα λόγια, μετράνε οι πράξεις. Λάθος. Η ελληνική, ακόμα και στην πιο πρόχειρη μορφή της, είναι η πιο ερωτική γλώσσα του κόσμου. Κρύβει τόση δύναμη μέσα της που, ακόμα και αν υπόσχεσαι κάτι σε αυτήν, μοιάζει σαν να το έχεις κάνει ήδη, χωρίς να χρειαστεί να το πραγματοποιήσεις μετά. Είναι σαν ευλογία. Οι Ιταλοί κάνουν καμάκι με τη γλώσσα του σώματος, με την προφορά τους και με τους τονισμούς. Είναι περιποιημένοι σε τέτοιο βαθμό, που πολλές φορές κάνουν την τρίχα τριχιά και τόσο ενθουσιώδεις που δεν μπορούν παρά να συνεπάρουν το αντικείμενο του πόθου τους σε ένα ταξίδι που όταν τελειώνει, και αυτό γίνεται πολύ γρήγορα, μοιάζει με τέτοιο. Σαν να τελείωσαν οι μέρες των διακοπών, για αυτό και το κορίτσι, που έζησε όλη αυτήν τη διαδρομή, διακατέχεται από ένα αίσθημα μελαγχολίας, που δεν είναι εύκολο να περάσει, γιατί έχει ισχυρές ρίζες μέσα του. Δεν είναι στενοχώρια, αλλά την κάνει πολύ αρνητική και πολύ επικίνδυνη για οποιονδήποτε πάει να τη διεκδικήσει με έναν συμβατό τρόπο, ό,τι είναι, δηλαδή, τα πάντα εκτός από το σκαρφάλωμα στα δέντρα και η παράκληση να ρίξει τα μαλλιά της από το μπαλκόνι, για να ανέβει να τη συναντήσει ο απελπισμένος εραστής, που υποφέρει από τότε που την είδε. Όπως έγραψε και ο Βάρναλης, «ο Θεός έδωσε στις γυναίκες μαλλιά για να πνίγονται μονάχες τους. Αλλά αυτές δεν πνίγηκαν. Τα έκαναν σκοινί και μας ανεβοκατεβάζουν μία στον Παράδεισο και μία στην Κόλαση».
Αυτό ακριβώς είναι το δώρο της ελληνικής γλώσσας. Μία υπέροχη φράση, ζαβολιές πνευματικών δικαιωμάτων και ένα ανακάτεμα από αναστεναγμούς, για να ρίξεις το αντικείμενο του πόθου. Είναι η σωτηρία από τη μίζερη καθημερινότητα: αν δεν υπήρχαν τόσες διαφορετικές περιγραφές για το ίδιο πράγμα που κάνεις κάθε μέρα- και εδώ, παρακαλώ για την ανοχή σας· αντιλαμβάνομαι ότι με κάποιον τρόπο τα πράγματα δεν είναι ίδια, αλλά μοιάζουν ίδια- και τις μηχανικές κινήσεις οι οποίες μοιάζουν με όγκο που, μετά από χρόνια, να αποδειχθεί κακοήθης, τότε είναι βέβαιο ότι η τάση για αυτοκτονία θα ήταν μεγαλύτερη, διότι αυτό που θα έκανες, απογυμνωμένο από λέξεις θα ήταν πολύ φρικτό και η περιγραφή του δεν θα δύνατο να σου προσφέρει άλλοθι, για να συνεχίσεις να ζεις κάνοντάς το ή, ακόμα, αν βρεις τις σωστές λέξεις σε μία σειρά, να σου αρέσει που το κάνεις. Ακόμα και η καλύτερη δουλειά του κόσμου θα ήταν βαρετή αν δεν υπήρχαν οι λέξεις: η επιτυχία κρίνεται από τους επαίνους και η επιτυχία φέρνει την εύνοια των Θεών, αφού σε κάνει να νιώθεις ευλογημένος. Ευτυχώς, στην Ελλάδα διογκώνεται, επειδή οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται είναι τόσο πομπώδεις, που δεν σου αφήνουν κανένα παράθυρο ανοικτό για το πόσο άψογα τα καταφέρνεις. Δυστυχώς, και η αποτυχία διογκώνεται, επειδή επίσης οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται είναι τόσο πομπώδεις, που δεν σου αφήνουν κανένα παράθυρο ανοικτό για το πόσο χάλια τα έκανες. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αλλά η γλώσσα την πάει όπου θέλει. Οπότε τι να την κάνεις την αλήθεια, αν δεν βρεις τις σωστές λέξεις για να την αναδείξεις;
Δεν είναι υπερβολικό αυτό: ακόμα και αν δεχθούμε ότι υπάρχει μία αντικειμενική αλήθεια αδιάσειστη, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι ρέπουν να πιστεύουν, τότε πρέπει να φανερωθεί για να ισχύσει η επιρροή της. Αυτό γίνεται μόνο με τη σωστή φράση, τις σωστές λέξεις στη σειρά. Μεταξύ του πομπού και του δέκτη, διαφορετικά, δημιουργούνται δυσάρεστες παρεξηγήσεις, διότι ο δεύτερος δεν αντιλαμβάνεται τον πρώτο και διαφωνεί μαζί του, ο δε πρώτος, επειδή νομίζει ότι τον έχει αντιληφθεί, εξοργίζεται για το γεγονός ότι ο δεύτερος, αν και καταλαβαίνει, δεν ρίχνει τον εγωισμό του προκειμένου να συμφωνήσει μαζί του. Μπορεί αυτό να είναι μπακαλίστικο, αλλά είναι ένα μικροτσίπ παραδείγματος, ένας κοριός που έχει κολλήσει στο ράφι του δωματίου της Έλλειψης Επικοινωνίας.
Αλλά, όπως πάντα, δεν είναι αυτό το θέμα. Για την ακρίβεια, ήταν μία σαδιστική ικανοποίηση που πήρα όταν ένας φίλος, από εκείνους που κατακερμάτιζαν την αγνή απόπειρά μου να γράψω στα ελληνικά στον κόσμο του διαδικτύου, με ρώτησε, σε επικριτικό στυλ, για ποιο λόγο δεν γράφω στα ελληνικά. Ο λόγος ήταν απλώς: ήθελα να ρίξω μία κουτουλιά σε οποιασδήποτε ύφανσης κουλτούρα που θα συνόδευε αυτήν την κίνησή μου, μία εγγενή άρνηση να παραχωρήσω, πεισματικά, χώρο στους μοντέρνους καιρούς που έρχονταν στο διαδίκτυο από τα πρωτόλεια, στα τέλη του 2004 και έπειτα, μέχρι τη γέννηση ενός νέου κόσμου που θα μπορούσες να είσαι σε επικοινωνία με όλους καθημερινά, τις ασύλληπτες προοπτικές του. Το κακό, βέβαια, είναι ότι ενώ αρχίζεις να ασχολείσαι σε μία ηλικία που, τυπικά, έχεις διαμορφωθεί, εντούτοις ο εθισμός ελλοχεύει σε κάθε ηλικία και αναπτύσσεται, όπως προφανώς κάνουν οι φαντασιώσεις που, επειδή τις θεωρείς πολύ έντονες στο παρελθόν, νομίζεις ότι θα ξεθωριάσουν, ωστόσο παραμένουν έντονες με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν όταν ήσουν μικρός και, μάλιστα, με σχηματισμένες πια εικόνες στο μυαλό και με ξεδιάντροπο προσανατολισμό, ακόμα και αν οι πιο βρώμικες εικόνες βρίσκονται στο βάθος σου και δεν τις αναδεικνύεις, παρά μόνο μένουν φυλακισμένες κάπου που είναι σκοτεινά, αν δεχθούμε ότι τη μία αποτελείσαι από οστά και την άλλη από φως.
Τώρα πεισματικά συνεχίζω με τα greeklish, διότι αυτή τη φορά θέλω να αναδείξω την εκπληκτική απόσταση που χωρίζει την όψη της γλώσσας σε κάτι που μοιάζει με εκείνη. Και, μάλιστα, δεν απέφυγα τους εκκεντρισμούς, αφού στις λέξεις που γράφονται με «η», όπως η κατάληψη, δεν χρησιμοποιώ το «i» παρά το “h», δηλαδή τη γράφω «katalhpsh». Το ορθογραφικό είναι ένα χούι που δεν με εγκατέλειψε και μάλιστα όσο ενοχλητικό φαίνεται να είναι τόσο το συνεχίζω. Είναι όμορφο και υπέροχο και συνεχίζει να είναι ένας σύμμαχος μίας δύναμης που αναδεικνύεται.
ΥΓ. Επειδή το ξέρω ότι θα σας λείψω, όπως έλειψε ο πέμπτος σύζυγός της Ζα Ζα Γκαμπόρ στη… Ζα Ζα Γκαμπόρ, και επειδή θα κάνω να γράψω σε αυτήν τη στήλη αρκετό καιρό, θα το κάνω με στυλ και φαντασία.
ΥΓ.1. Αυτά προς το παρόν. Πόσο αφράτη και παθιάρα και ανταγωνιστική και μπουμπούκα είναι η Ταμίρα Πάτζεκ; Αυστριακή τενίστρια, η οποία παίζει με μία ψηλή Λευκορωσίδα, τη Βικτόρια Αζαρένκα. Και τη βλέπεις, έτσι όπως είναι τσουπωτή, με τα γαλακτερά μπούτια της, και η άλλη είναι πιο ψηλή, πιο δυνατή και πιο γρήγορη, και θέλεις να νικήσει, για να προχωρήσει στο τουρνουά.
ΥΓ.2. Όπως οι γυναίκες βλέπουν ποδόσφαιρο και νομίζουν ότι με το να λένε ότι τους αρέσει ο τάδε παίκτης μπορούν να μας πείσουν, με οποιονδήποτε τρόπο, ότι το κάνουν για αθλητικούς λόγους, έτσι και εγώ παίρνω την Ταμίρα, που είναι Αυστριακή και δεν ενοχλεί κανέναν.
ΥΓ.3. Μόνο που το κάνω και για αθλητικούς λόγους. Είναι μία κομψή μπουλούκα, μία μικρή κυρία με σμιχτά, στην απογοήτευση, χείλη, και είναι, ταυτοχρόνως, και πιο αδύναμη από την προηγούμενη και αυτή την αντίπαλό της. Υποφέρει πραγματικά να κρατήσει το σερβίς της. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το 1-1 του δεύτερου σετ στον τέταρτο γύρο του Γουίμπλεντον, βγήκε ένα στατιστικό που έλεγε ότι τα γκέιμ που σέρβιρε η Πάτζεκ κρατούσαν, ανά μέσο όρο, 5 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα, σε αντίθεση με την Αζαρένκα, που σέρβιρε και τελείωνε το γκέιμ σε 2 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα. Πόσο ωραίο γινόταν κάθε λεπτό που περνούσε, όταν η Πάτζεκ άρχισε να υποφέρει όλο και περισσότερο;
ΥΓ.4. Πολύ. Τελειώνω με απάντηση, για να μην τελειώσω με ερώτηση. Είναι λάθος, λένε.
Λευτέρης Ελευθερίου
No comments